ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΝΑ & ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΩΝ
Θυρεοειδής Αδένας
Ο θυρεοειδής αδένας θεωρείται ως ο πιο σημαντικός αδένας του ανθρώπινου σώματος. Διαχειρίζεται με απόλυτη ακρίβεια τις σπουδαιότερες λειτουργίες του οργανισμού, ενώ ρυθμίζει τις καύσεις, την ανάπτυξη, το μεταβολισμό και έμμεσα την ψυχική μας υγεία και ισορροπία.
Ο θυρεοειδής μπορεί να υπολειτουργεί ή να υπερλειτουργεί προκαλώντας ανάλογα προβλήματα. Όταν υπερλειτουργεί, τότε το σύνδρομο ονομάζεται υπερθυρεοειδισμός. Ο ασθενής παρουσιάζει συνήθως απώλεια βάρους – παρόλο που σιτίζεται κανονικά – , νευρικότητα, εφίδρωση, αρρυθμίες και ταχυκαρδία. Όταν ο αδένας υπολειτουργεί τότε το σύνδρομο ονομάζεται υποθυρεοειδισμός, με κύρια χαρακτηριστικά τη βραδυκαρδία, τη νωθρότητα και ορισμένες φορές οδηγεί στη παχυσαρκία.
Οι περισσότερες παθήσεις του θυρεοειδούς θεραπεύονται αποτελεσματικά με φαρμακευτική αγωγή. Ο γιατρός καθοδηγεί υπεύθυνα τον ασθενή, ώστε μετά τις απαραίτητες εξετάσεις, να λάβει την κατάλληλη θεραπεία.
Θυρεοειδικός Όζος
Ο όζος του θυρεοειδούς αδένα αποτελεί ένα μόρφωμα, διαφορετικών διαστάσεων κάθε φορά, που εξέχει από τον υπόλοιπο αδένα. Συχνό φαινόμενο είναι να συνυπάρχουν περισσότεροι του ενός όζοι. Αυτοί δημιουργούνται λόγω τοπικής υπερπλασίας του αδένα, με ίνωση, κύστη ή καλοήθη όγκο, ή μερικές φορές λόγω κακοήθειας.
Βρογχοκήλη
Ώς βρογχοκήλη ονομάζουμε τη διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα, η οποία γίνεται εύκολα αντιληπτή ως διόγκωση στο λαιμό, με αποτέλεσμα να προκαλεί ανησυχία στον ασθενή. Η βρογχοκήλη μπορεί να συνοδεύεται με υπερθυρεοειδισμό ή και υποθυρεοειδισμό.
Καρκίνος του Θυρεοειδούς
Πρόκειται για μια σπάνια μορφή καρκίνου. Είναι ο πιο συχνός ενδοκρινικός καρκίνος, ενώ έχει καλή πρόγνωση και διακρίνεται σε δύο μορφές:
Στις περισσότερες περιπτώσεις η ανεύρεση είναι τυχαία, υπό μορφή μονήρους όζου (δηλαδή τοπικής διόγκωσης), είτε έπειτα από μια κλινική εξέταση ή μετά από παρατήρηση του ίδιου του ασθενή ή κάποιου ατόμου του περιβάλλοντός του.
Οι περισσότεροι ασθενείς υποβάλλονται αρχικά σε θυρεοειδεκτομή, και όλοι μετεγχειρητικά λαμβάνουν θεραπεία με ορμόνες. Πολλοί είναι αυτοί που λαμβάνουν ραδιενεργό ιώδιο, ενώ σπάνια προτείνεται ακτινοθεραπεία και ακόμη πιο σπάνια, χημειοθεραπεία.
Χειρουργική Αντιμετώπιση
Ο οικογενειακός γιατρός, αλλά και ο ενδοκρινολόγος συστήνουν αξιολόγηση από έναν χειρουργό όταν διαπιστώσουν:
Μεγάλη βρογχοκήλη, που δε είναι ιάσιμη με φάρμακα και προκαλεί αίσθημα πίεσης στο λαιμό, όπως δύσπνοια ή ενοχλεί τον ασθενή από αισθητικής απόψεως.
Βρογχοκήλη με πολλούς όζους (πολυοζώδης βρογχοκήλη) που δε μπορεί να θεραπευτεί με φάρμακα.
Τοξική βρογχοκήλη, η οποία δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και έτσι γίνεται επικίνδυνη για τον άρρωστο.
Τοξικός όζος ή όζος που μεγαλώνει με ταχύς ρυθμούς, παρά την φαρμακευτική αγωγή ή όταν έχουμε την υποψία κακοήθειας.
Η χειρουργική του θυρεοειδούς είναι απαιτητική χειρουργική, η οποία πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένο χειρουργό.
Ο αδένας τοπογραφικά βρίσκεται σε μια περιοχή αρκετά ευαίσθητη που γειτνιάζει με πολλούς σχηματισμούς όπως νεύρα, αγγεία, τραχεία, οισοφάγος, αλλά και πολλά ζωτικά όργανα.
Τις περισσότερες φορές χρειάζεται να αφαιρεθεί ολόκληρος ο αδένας και η επέμβαση σε αυτή τη περίπτωση ονομάζεται ολική θυρεοειδεκτομή.
Γίνεται μία μικρή εγκάρσια τομή 3 – 4 εκατοστών στον τράχηλο. Χωρίς να κοπούν οι μυς αφαιρείται ο θυρεοειδής αδένας ολόκληρος και με τη χρήση μιας ειδικής συσκευής (νευροδιεγέρτης) αναγνωρίζουμε και διατηρούμε ακέραια τα παλίνδρομα λαρυγγικά νεύρα.
Το χειρουργείο ολοκληρώνεται με πλαστική του δέρματος και χωρίς να είναι αναγκαία η χρήση παροχέτευσης.
Ο ασθενής συνήθως την επόμενη ημέρα λαμβάνει εξιτήριο.
Συμπερασματικά, μια άρτια και προπαντός ασφαλή χειρουργική επέμβαση, απαιτεί τη καλή γνώση της ανατομικής του τραχήλου και των παραλλαγών της, σε συνδυασμό με την εμπειρία και τον άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό στο χειρουργείο.
Παραθυρεοειδείς Αδένες
Το 80% των ανθρώπων έχει τέσσερις παραθυρεοειδείς αδένες, ενώ το υπόλοιπο 20% μπορεί να έχει πέντε ή έξι. Είναι μικροί αδένες που βρίσκονται πίσω από και σε επαφή με τον θυρεοειδή αδένα. Η κύρια λειτουργία τους είναι να ρυθμίζουν, την ομοιοστασία του ασβεστίου στον οργανισμό, μέσω των ορμονών που εκκρίνουν. Η κύρια ορμόνη που παράγουν είναι η παραθορμόνη.
Όταν οι παραθυρεοειδείς αδένες παράγουν μεγαλύτερες ποσότητες παραθορμόνης από το φυσιολογικό, τότε προκύπτουν προβλήματα.
Η υπερπλασία, το αδένωμα ή το καρκίνωμα των παραθυρεοειδών αδένων, με συχνότερη αιτία το αδένωμα, μπορεί να είναι οι κυριότεροι λόγοι για την αύξηση των ποσοτήτων της παραθορμόνης. Η υπερέκκριση της παραθορμόνης έχει ως συνέπεια την αύξηση των επιπέδων του ασβεστίου στο αίμα. Η αύξηση του ασβεστίου με την σειρά του προκαλεί συμπτώματα του νευρομυϊκού συστήματος, όπως μυϊκή αδυναμία, επίσης συμπτώματα του γαστρεντερικού συστήματος, όπως ανορεξία, εμέτους, ναυτία, γαστροδωδεκαδακτυλικό έλκος, και σπανιότερα παγκρεατίτιδα.
Επιπλέον, ο ασθενής μπορεί να εμφανίζει οστικούς πόνους, αυτόματα κατάγματα, κωλικό των νεφρών, νεφρολιθίαση, ή ακόμη και νευρωσικές και ψυχωσικές εκδηλώσεις.
Συνήθως η διάγνωση γίνεται με εξετάσεις αίματος, όπου το ασβέστιο εμφανίζεται αυξημένο, με ακτινολογικές εξετάσεις, με υπερηχογράφημα και με σπινθηρογράφημα τραχήλου.
Η θεραπεία είναι κατ’ εξοχήν η χειρουργική επέμβαση. Το πρώτο βήμα προεγχειρητικά είναι η εντόπιση του παθολογικού ή των παθολογικών αδένων.
Καθοριστική στο σημείο αυτό είναι η βοήθεια του υπερηχογραφήματος, της αξονικής και της μαγνητικής τομογραφίας, αλλά και του σπινθηρογραφήματος τραχήλου με Τεχνήτιο.
Ύστερα, μια πολύ μικρή τομή 2-3 εκατοστών γίνεται στον τράχηλο και αφαιρείται ο αδένας ή οι αδένες που πάσχουν, έχοντας σε μεγέθυνση το εγχειρητικό πεδίο, ώστε να επιτρέπεται η αποτελεσματική και ασφαλής διενέργεια της επέμβασης.
Ο ασθενής εξέρχεται από το νοσοκομείο την αμέσως επόμενη ημέρα από το χειρουργείο.